Żyję? Oto jest pytanie

Pomyślałam, że odezwę się do was i zarazem wyrzucę (być może..) swoje emocje z siebie, bo jak tego prędko nie zrobię, to będą musieli wywieź mnie do wariatkowa.

Początek stycznia to było ślęczenie nad książkami i zdawanie całego semestru (mojej dwumiesięcznej nieobecności w szkole) w dwa tygodnie. Miałam średnio trzy przedmioty na dzień do zaliczenia. Pozaliczałam wszystko i wyszłam na tym na poziomie średnim - co zważywszy na wszelkie okoliczności jest pełnym sukcesem.

Zdążyłam pobawić się już na jednej studniówce z ekipą z lat gimnazjalnych jak i z podstawówki (!) - świat jest mały. Po zwariowanych dwóch tygodniach praktycznego niespania i myślenia tylko "a co ja mam na jutro" semestr się zakończył i zaczęło się coś innego.

A mianowicie zaczęły się przygotowania do mojej własnej studniówki. Powiem szczerze, że w chwili obecnej nie mam absolutnie ochoty na nią iść. Uwierzycie, że za dwa dni - w piątek mam ten swój bal, a nie mam ani sukienki, ani butów, ani dodatków - jednym słowem nie mam nic. Po prostu nie miałam czasu! Wychodzę z domu kiedy u mnie wszyscy jeszcze śpią a wracam kiedy wszyscy już śpią. Już nawet nie pamiętam jak wygląda mój własny brat.

Są same problemy zaczynając od tego, że za dużo na siebie wzięłam - czyli jak zwykle. Jestem głupia i naiwna myśląc czasem, że po prostu nikt nie jest w stanie zrobić to lepiej odemnie. Nie, to nie jest egoistyczne, tylko bardziej perfekcyjne - żeby mieć pewność, że to będzie zrobione na pewno dobrze.

Przygotowywałam skecz - siedziałam nad nim 3 dni i 3 noce, nie spałam nie jadłam, w ogóle nie wiedziałam jak mam na imię. Przychodzę z gotowym projektem do szkoły a kumpel z klasy mi mówi prosto z mostu, że to i to mu się nie podoba i że zrobiłam to chujowe i mam sobie grać w tym sama. Naprawdę wkurwiają mnie, i jeszcze raz wkurwiają mnie ludzie, którzy gówno robią a najwięcej mają do powiedzenia. Jak można być taką świnią?! To ja natrudziłam się, żeby jak najszybciej coś przygotować a on publicznie na głos bez skrupułów jedzie na mnie i ma pretensje.

Wybaczcie mi za te opowiastki z życia mego wzięte, ale naprawdę musiałam się "wygadać", bo jak boga kocham już sama nie wiem co mam robić. Po prostu mam dość..